بايد راه‌هاي نفوذ نااميدي به قلبم رو ببندم.
بايد راه‌هاي فراموش‌شده‌ي گذشته‌ي خوبم رو پيدا كنم.
وقتي ايران اونجوري به مكزيك باخت، له شدم. گنجايش پذيرش نااميديم تموم شد.
براي ما فقط و فقط شخصي‌ترين و خصوصي‌ترين حيطه‌هاي زندگيمون مونده، كه بهشون دل ببنديم، كه ازشون نيرويي بگيريم براي ادامه دادن، براي مشتاقانه ادامه دادن.
نبايد بذارم اميد و اشتياقم ذره ذره فراموش بشه. چيزايي كه الان دارم شايسته‌ي كلي اميد و اشتياقه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر