يک کلمه رو از نوشته قبلي حذف کردم؛ کلمه «هنوز» رو ...
کلمه «هنوز» رو از جمله «گر چه اين آزادي هنوز آميخته با عشقه و هميشه لغزانه ...».
آخه اشتباه به کار برده بودمش.
اين يک واژه، همين يک واژه، اين احساس رو به دست ميداد که انگار از آميختگي آزادي و عشق گريزانم.
درسته که اين دو واژه مقدس معمولا همديگه رو خدشه دار مي کنن؛
اما اين دو «آهنگي و کلمه‌اي مي سازن تا نغمه اي در وجود بياد ... سرودي که تداوم رو مي تپه.»
و از قضا تمام زيبايي اون روز و تمام زيبايي راه دشواري که در پيش گرفتم در همينه. در همين آميزش دشوار آزاد بودن و عاشق بودن.
هميشه آزاد و عاشق بودن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر